Verwacht - juni 1997, nr 179

First strike
Het hing in de lucht, er gingen geruchten, het moest er van komen en - Bingo! - daar was hij dan, Jackie Chan, de enige, de echte. En het was niet goed, het was geweldig. Twee dagen lang was het 26e filmfestival van Rotterdam het festival van Jackie, en hij stal niet alleen de harten van festivalbezoekers, maar ook van de pers, van Paul de Leeuw en van diens publiek. In een nu al legendarisch onderhoud op het Rotterdamse stadhuis weigerde burgervader en zuurpruim Bram Peper de Chinese superster ter elfder ure de toekenning van een eretitel, en dat terwijl een van zijn bodes een huwelijksvoltrekking verstoorde om een camera te lenen, zodat hij zijn idool kon fotograferen. Ja, Jackie Chan in Nederland, het was onvergetelijk.
En of zijn aangekondigde plannen omtrent de opnamen van de film Who am I? in ons land ("Ik heb een geweldig idee: kung fu op klompen!") nu doorgaan of niet, wie aan Chan's charisma mocht ruiken en zijn onverwoestbaar goede humeur van dichtbij meemaakte is voorgoed verkocht. Dat de 43-jarige bij het Rotterdamse publiek goed in de smaak viel werd duidelijk toen zijn nieuwe film First strike lange tijd op de eerste plaats van de publieksenquête stond. Het scheelde niet veel of de Chinees had de Citroënprijs gewonnen, om die vervolgens meteen aan het een of andere lokale goede doel weg te geven. Bij voorkeur in aanwezigheid van die vermaledijde Peper, dat hadden we graag gezien, gefotografeerd, gefilmd en uitgebreid beschreven.
Het gemis wordt nu in ieder geval gecompenseerd met de uitbreng van First strike, waarin Chan zich weer van zijn beste kant laat zien. Hij heet in de film gewoon Jackie, doet van Hong Kong en Rusland tot aan Australië een aardig mopje James Bond, maar blinkt als vanouds vooral uit in de hilarische actiescènes, waarin zijn talent voor het combineren van stunts en slapstick opnieuw imponeert en amuseert. In de sneeuw, op stelten en onder water tussen de haaien, Jackie geeft ze van jetje en af nemen wij ons petje.

Jackie Chan versus de Peperpolitie.

North by northwest is een klassieke thriller van Alfred Hitchcock, maar dat zal voor een Filmkrant-lezer geen nieuws zijn. Hitchcock is de bekendste en meest invloedrijke aller filmregisseurs en de eerste rechtgeaarde filmliefhebber die niet minstens één film van de in 1980 overleden Brit heeft gezien moet nog geboren worden. Mocht u echter nooit aan het fantastische oeuvre van de grootmeester zijn toegekomen, dan kunt u met het schaamrood op de kaken deze zomer alsnog de schade inhalen. Want het wordt de zomer van Sir Alfred: de aftrap wordt genomen door Cary Grant, die als gevolg van een persoonsverwisseling in het uit 1959 stammende North by northwest een reeks spectaculaire en hachelijke avonturen beleeft. De film wordt in een gloednieuwe kopie in de filmhuizen uitgebracht, en zal vanaf begin juli in het Nederlands Filmmuseum worden gevolgd door het vrijwel complete oeuvre van de meester. Het gemis van Rear window, de enige film waarvoor een tijdelijk vertoningsverbod geldt, wordt aardig gecompenseerd door de gerestaureerde 70mm-versie van Vertigo, die er zo mooi uitziet dat het u daadwerkelijk zal duizelen.

That thing you do! markeert het regiedebuut van meervoudig Oscar-winnaar Tom Hanks, die vanzelfsprekend ook als acteur in beeld verschijnt. Op een bescheiden manier, want de hoofdrollen zijn voor een stel minder bekende jonge acteurs. De film is een van nostalgie doortrokken terugblik op de popmuziek in de jaren zestig en draait om vier heikneuters, die met behulp van impresario Hanks en het aanstekelijke titelnummer de hitlijsten bestormen. De beatband heet The Wonders en dat is dubbelzinnig bedoeld, want de hamvraag luidt: is het een blijvertje of een 'one-hit wonder', oftewel een eendagsvlieg? Wij verklappen niets, maar kunnen u wel meedelen dat Hanks hier als regisseur noch een spectaculair debuut aflevert, noch onderuit gaat. Fans van actrice Liv Tyler, haar van Bertolucci's Stealing beauty, kunnen hun hart ophalen, want ze speelt het vriendinnetje van de zanger van de band en danst de twist, de boogaloo en de mashed potatoe alsof ze het elke dag doet. Dat vermoedden we altijd al.

That thing you do!: Tom Hanks en Liv Tyler in wonderland.

Inventing the Abbotts is een romantisch drama rond vijf jongeren die in de jaren vijftig in een klein Amerikaans dorp opgroeien. Centraal staat de verhouding tussen twee broers uit een middenklasse gezin en drie zussen van rijke afkomst. Liv Tyler fans, bent u daar nog? Haar van Stealing beauty is alweer van de partij, maar kan hier onmogelijk de twist, de boogaloo of de mashed potatoe dansen, want die waren anno 1957 nog niet uitgevonden. Hier is het Elvis de Pelvis die de muzikale dienst uitmaakt. En op de set was het regisseur Pat O'Connor die het voor het zeggen had. Mocht die naam u niets zeggen: vorig jaar draaide het in zijn Ierse vaderland gesitueerde Circle of friends een blauwe maandag in de bioscoop. Bij zijn nieuwe film moest O'Connor toezien hoe La Liv iets moois kreeg met tegenspeler Joaquin Phoenix, bekend van zijn sterke rol in To die for. Liv en Joaquin. Het bekt wat lastig, maar het klinkt goed.

The truth about cats & dogs is een romantische komedie naar beproefd Cyrano de Bergerac model, maar dan zonder lange neus, Bill van Dijk, Gérard Depardieu of Steve Martin. Dit keer is het de ex-stand-up comedian Janeane Garofalo die met haar uiterlijk in de clinch ligt. Als onzekere dierenarts annex radiopresentatrice valt ze voor een op haar stem en persoonlijkheid verliefde jongen die haar opbelt, maar ze laat Uma Thurman haar plaats innemen als het op een ontmoeting aankomt. Dat is vragen om moeilijkheden. De regie is in handen van Michael Lehmann, die ooit furore maakte met de high school cultfilm Heathers en wiens meest recente komedie Airheads hier rechtstreeks naar de videotheek ging, ook al moesten we er erg om lachen.

The truth about cats & dogs: Uma Thurman en Janeane Garofalo doen aan persoonsverwisseling.

The frighteners was eerder te zien op het Filmfestival Rotterdam, bij welke gelegenheid wij een interview met regisseur Peter Jackson publiceerden. Het is de duurste film uit de carrière van de Nieuw-Zeelander, die drie jaar geleden het prachtige Heavenly creatures maakte en nu zijn oude beroep van horrorfilmer weer oppakt. Michael J. Fox speelt een oplichter die in contact staat met het dodenrijk en het aan de stok krijgt met een overactieve Magere Hein. Al kwam de poen uit Hollywood, Jackson maakte er toch weer een typisch eigen, en dus bizarre kruising tussen een griezelfilm en een komedie van. Het Amerikaanse publiek zag er weinig in, maar avontuurlijker ingestelde liefhebbers mogen zich deze wilde kermisrit niet laten ontgaan.

The associate bewijst na The first wives club opnieuw dat men in Hollywood nu pas ontdekt dat er zoiets als feminisme bestaat. Onder regie van Donald Petrie speelt Whoopi Goldberg een briljante beursspeculant die om seksistische redenen bij een belangrijke promotie gepasseerd wordt, ontslag neemt en voor zichzelf begint. De zaken lopen prompt voor geen meter, totdat ze een fictieve mannelijke partner opvoert en de klanten toestromen. Een en ander mondt uit in veel paniekerig en geheimzinnig gedoe en ook de doldwaze verkleedpartijen ontbreken niet in deze komedie met een boodschap. Wie van het gekibbel van de Eerste Vrouwen Club geen genoeg kon krijgen kan hier bijtanken. Meer positiefs kunnen we er niet over zeggen. Nee, echt niet.

The associate: Whoopi Goldberg en Dianne Wiest zijn de sigaar.

Sgt. Bilko is de speelfilmversie van de gelijknamige Amerikaanse tv-serie uit de jaren vijftig, af en toe nog te zien op de Britse zender BBC. In de komische serie nam de door Phil Silvers gespeelde sergeant zijn positie in het leger nauwelijks serieus en was hij vooral bezig met het spekken van zijn bankrekening door middel van weddenschappen en ambulante handel. Zo ook Silvers' opvolger Steve Martin, voor wie de film van regisseur Jonathan Lynn de langverwachte reünie met collega Dan Aykroyd markeert. De twee komieken werkten vroeger samen bij de tv-serie 'Saturday Night Live', waar ze een reeks klassiek geworden sketches maakten, maar deelden nooit het witte doek. En bijna was het weer niet gelukt, want lange tijd dreigde deze komedie hier linea recta naar de videotheek te verdwijnen.

Turbulence van regisseur Robert Butler haakt in op de renaissance van de rampenfilm, sinds de hoogtijdagen in de jaren zeventig weer helemaal terug van weggeweest. Destijds stuurde Hollywood tot vier maal toe jumbojets op een enkele reis naar de hel, dus het betreft hier een beproefd procédé. Lauren Holly speelt de stewardess die zich geconfronteerd ziet met dode piloten, noodweer en nu eens geen hoogzwangere vrouw die spontaan bevalt of een doodzieke patient die acuut een onvindbaar medicijn behoeft, maar een losgebroken seriemoordenaar, in wie we de altijd even eng ogende Ray Liotta herkennen. Men belooft veel spanning en spektakel, maar wij kennen nog zoveel klassieke kolderdialogen uit de twee Airplane films (hier uitgebracht als Flying high) uit het hoofd, dat het de vraag is of we Turbulence nog wel serieus kunnen nemen. "Surely you can't be serious?", "I am serious, and stop calling me Shirley!", zo sprak Leslie Nielsen in de parodie en we bleven er haast in.

Lady en de vagebond is een uit 1955 stammende tekenfilm uit de Disney-stal, destijds gemaakt onder regie van Hamilton Luske, Clyde Geronimi en Wilfred Jackson en nu onder regie van Arnold Gelderman opnieuw voorzien van Nederlandse stemmen. En opnieuw uitgebracht door de studio die aan 101 dalmatiërs kennelijk geen genoeg had. De Dierenbescherming kan dit keer gerust zijn, want de lady is weliswaar een rasechte cocker spaniël, de held en vagebond is van onduidelijke origine, het leed van het leven in een dierenasiel komt ook nog even aan bod en de twee siamese raskatten zijn hartstikke gemeen, dus daar zal geen kind om vragen. Maar ja, die cocker, je weet het niet, stel dat zo'n kind nu per se die oude dalmatiër voor een cocker wil omruilen. Wat moet je dan als ouder?

Lady en de vagebond: Dringend advies: voer uw hond geen pasta!

Con air is de nieuwe produktie van Jerry Bruckheimer, die hier de luidruchtige traditie voortzet die hij samen met zijn produktiepartner wijlen Don Simpson introduceerde, met als meest recente voorbeelden Crimson tide en The rock. Britten spreken daarbij over 'testosterone driven movies' en slaan de spijker op zijn kop: het gaat om films vol echte kerels, imposant wapentuig en explosies. De nieuwste exponent, van debuterend regisseur Simon West, handelt over een ontsnappingspoging van een stel levensgevaarlijke gevangenen die met een gepantserd vliegtuig getransporteerd worden. Wat betreft de kerels klinkt de rolverdeling veelbelovend: naast Nicolas The rock Cage zien we John Malkovich, Colm Meaney, Ving Rhames, Steve Buscemi en John Cusack. En ook de naam van scenarioschrijver Scott Rosenberg zien we graag op de titelrol, want zijn werk aan Things to do in Denver when you're dead en Beautiful girls mocht er wezen. Wij voorspellen veel kabaal, scherpe dialogen en een ferme opbrengst voor de eerste Amerikaanse zomerknaller die ons land bereikt. Riemen vast!

Jungle 2 jungle is een komedie van John Pasquin, die hier net als bij The santa clause met ster en komiek Tim Allen samenwerkt. Allen is in de Verenigde Staten ongekend populair door zijn rol in de tv-serie 'Home Improvement', maar vergeleken bij zijn kerstfilm bracht Allens tweede speelfilm weinig op. Mogelijk heeft dat te maken met het feit dat er al twee delen Crocodile Dundee bestaan, want hetzelfde uitgangspunt moet hier voor de grappen zorgen: Allen wil van zijn in Zuid-Amerika vertoevende vrouw scheiden, zoekt haar op in het oerwoud en ontdekt tot zijn verbazing dat hij daar een door indianen opgevoede zoon heeft. De jongen gaat mee naar New York, maar blijft gekleed in een lendendoekje. Nou, u begrijpt, dat wordt lachen, daar in die grote stadsjungle!

Jungle 2 jungle: Tim Allen krijgt peddelles van zijn zoon.

Bart van der Put

Naar boven